Waarom?

Acteren – de voorstelling – maakt een onderwerp scherp zichtbaar dat in de dagelijkse werkelijkheid soms nauwelijks aan bod komt. Er hangen sluiers over burn-out en harde stress, maar die verdwijnen. Alles wordt helder. Meer nog: toeschouwers herkennen het onderwerp en beginnen erover na te denken. Ze worden gemotiveerd om er iets aan te doen.

Wat? ​

De verhalengroep heeft beelden in tekst omgezet en de acteurs brengen een gefocuste weergave van de realiteit. Maar interventietheater gaat verder, want de medewerkers-toeschouwers herkennen én delen deze beelden van de werkelijkheid.

Hoe?

De essentie van de voorstelling:
  • Alle scènes over eenzelfde aspect van burn-out en werkgeluk worden gespeeld.
  • Daarna wordt elke scène opnieuw gespeeld. Maar nu kan een toeschouwer ‘stop’ roepen, naar voren komen, de rol van een van de spelers innemen en vanuit de positie van dat personage de korte scène opnieuw starten en een verschil maken.
  • De toeschouwer stopt als hij/zij zijn punt gemaakt heeft of niet meer verder wil of kan. De facilitator ( is nu moderator) komt nu op het speelvlak en stelt aan de interveniërende toeschouwer, tegenspelers of toeschouwers korte reflecterende vragen.
  • Het publiek ziet een verschillende kijk op hetzelfde aspect en gaat vergelijken. Het is een mogelijkheid om uit de subjectiviteit van de emotie te raken en te nuanceren. Augusto Boal, de grondlegger van deze methode, noemt dit ‘rehearsal for reality’ of ‘repetitie voor de realiteit

De vormgeving van het stuk maakt interactie makkelijk:
  • De beste locatie is een prikkelarme zaal met redelijke akoestiek (geen theaterzaal).
  • Er is geen podium. Het stuk speelt zich af op dezelfde hoogte als het publiek. Dus geen letterlijke drempel.
  • Het speelvlak situeert zich tegen een muur in de vorm van een halve cirkel (voor de meeste producties: straal 4 meter, achterste breedte tegen de muur is dus 8 meter).
  • Er wordt zonder geluidsversterking gespeeld, want dat verhoogt de drempel om in te springen nog.
  • Het licht in de zaal is hetzelfde als op het speelvlak.

De coördinatiegroep:
  • programmeert het stuk. Het doel is dat zo veel mogelijk personeelsleden kunnen komen kijken. Daarom plannen ze soms meerdere opvoeringen. 100 toeschouwers per voorstelling is de limiet om een goede akoestiek te garanderen.
  • zoekt een zaal voor de voorstelling.
  • plant na twee uur een pauze in, waarna het forumgesprek volgt.
  • bespreekt met de facilitator hoe de reflectie in het forumgesprek tot stand komt en hoe er wordt genotuleerd.
  • bestelt de catering voor tijdens de pauze.
  • verzorgt de promotie voor de voorstelling of besteedt ze uit aan een interne dienst. De promotie wordt gevoerd naar zowel uitvoerende medewerkers als leidinggevenden.